Zoals de chrysanten in hun tinnen pot
mij dienen met hun frisse schoonheid
en straks zullen gaan sterven aan de tijd,
zo zal het ons vergaan in ons bestaan.

We hebben de tijd, we geven ons over,
we wachten en verwachten, of niet;
we zijn dienstbaar, hebben lief, of niet;
de tijd komt over ons heen, totdat we gaan.

God geeft, God neemt, God bepaalt.
Ik heb geen bewijs, nog nooit gehad en
dat hoeft ook niet, want ik loop over van
verbazing over de onbevattelijke kosmos.

Zeg nou zelf: het gaat menselijkerwijs in
ons leven toch enkel om de tevredenheid
in onze diepste ziel en zijn? Tevredenheid:
het hoogst haalbare geluk voor de mens.

Wat een gave, wat een genade, wat een
bewijs! En wat mooi zijn die bloemen,
kleurrijk, elk op zich, geuren ze naar God.
Meer tevreden hoog geluk bereik ik niet.