Het was 2 januari. De straten waren hier en daar nog vuil van het vuurwerk. Lege dozen op de trottoirs. Het vuurwerk is schitterend om te zien in de nacht. Het is een feest als er geen oog wordt beschadigd en geen doden vallen en geen hulpverleners worden belaagd. De mensen van de gemeentereiniging hadden op nieuwjaarsdag al veel  werk gedaan. En ook burgers zelf. Ik wenste op het ondergrondse station Blaak in Rotterdam twee Pro-rail medewerkers een mooi nieuw jaar. Ze maakten niet de treinen schoon, maar de perrons. Ik dankte hen en er verscheen een glimlach op hun gezichten. In mijn dagboek schreef ik: “Een gegroet mens maakt de wereld schoner.” Zo anders dan een verwaarloosd mens. In Dordrecht zag ik in het museum tekeningen en portretten van Otto Dicke die 100 jaar geleden werd geboren. Hij heeft de wereld en heel wat boeken verfraaid met zijn tekeningen. In het begin van de avond van deze dag zag ik op NU.nl een groep Cubaanse circus-artiesten optreden in het Vaticaan. Ze gaven de paus een bijrol door een witte bol met sterren op zijn rechterwijsvinger te laten ronddraaien. Hij genoot zichtbaar van het flitsende gebeuren. De paus bedankte hen voor het verfraaien van de wereld. Dat woord trof me. Niet alleen circusartiesten, maar ook de mensen die de openbare ruimtes schoonhouden. De mensen die kantoren en instellingen schoonhouden. De mensen die steeds vaker uit delen van de wereld komen waar het  leven zacht gezegd allesbehalve fraai  is. Mensen tegen wie gezegd wordt: ‘Wanneer ga je terug?’ Zij spelen geen bijrol, maar verfraaien de wereld van alledag meer dan vaak openlijk gewaardeerd wordt. Elke dag is een dag om hen te groeten en te waarderen.