Timmetje rende uitgelaten door het gras als een pasgeboren lam. Hij vond Pasen verrukkelijk. Zes gekleurde eieren had hij gevonden, zomaar in het gras en onder de rabarber. Het leven was helemaal goed. Bij de narcissen had hij er zelfs een van chocolade gevonden. Hij danste in het rond. ‘Kom Tim, we gaan naar binnen!’ riep pappa want die had het koud gekregen; hij was al een tijdje langer bezig geweest in de tuin. Maar Timmetje rende opnieuw naar de rabarber. Hij kon er geen genoeg van krijgen. ‘Kom maar, er ligt niks meer.’

Dát was het moment waarop Tim een briljant idee kreeg. Hij liep naar de mand met eieren. ‘Ga jij maar naar binnen’, riep hij tegen pappa. ‘Dan was ik paashaas en dan mag je dalijk komen zoeken.’ En Tim begon de eieren opnieuw te verstoppen. Een paar tussen het groen van de coniferen, enkele in de vuilnisbak en een onder een bloempot. Pappa stond lachend toe te kijken achter het gordijn. Hij was trots op Tim. Eindelijk geloofde Tim echt in Pasen. Want niet wie eieren raapt heeft Pasen in zich, maar wel wie ze uitdeelt. Je moet niet ín de paashaas geloven, maar áls de paashaas!