Het was een dag voor het begin van de ‘Week tegen de Eenzaamheid’, een jaarlijks terugkerende week. Je kunt je afvragen of zo’n week vol met allerlei (groepsgerichte) activiteiten, eenzaamheid vermindert of versterkt. De eenzijdige doe-benadering staat me al lang tegen. 

Er waren in de ochtend in de tram nog drie mensen die naar de GGD gingen voor de vaccinatie. Ze waren moeizaam ter been. Evenals ik werden ze de verkeerde kant opgestuurd. We dwaalden een half uur voordat we op het juiste adres waren. Niemand leek zich druk te maken over ons zoeken en dwalen. Niemand van ons wilde zielig zijn. 

In de middag kwam het telefoontje dat ik de voorbije tien jaar had kunnen verwachten. Ineens was het er. Ik had beloofd om, evenals bij zijn zus, zijn uitvaartdienst te leiden. Hij had bijna niemand meer. Tien jaar lang was ik hem blijven bezoeken. De bezoeken kenden een vast ritueel. 
Hij wenste zich een plotse dood in de nacht. Zijn wens is in vervulling gegaan: niet thuis in de zorgburcht waar hij zich nauwelijks thuis voelde, maar in het ziekenhuis. Onverwacht dood gevonden. Niemand aan zijn sterfbed. Hij (96) zou nog gaan revalideren! Die weg hoefde niet meer gegaan te worden. 
Zijn verre neef die zijn zaken beheert, belde me. Ik was bijna thuis van mijn ‘dagommetje’. Het overviel me. Ik had hem geen gedag kunnen zeggen. Na ieder gesprek zei ik: “Tot ziens!” Dat kun je altijd zeggen, zei een dominee supervisor eens. 

Ik vertelde het aan mijn ook alleenwonende buurvrouw. Jonger en nog werkend voor de universiteit. Ik weet dat zij haar man aan kanker heeft verloren. Ze moest met haar fiets naar de fietsenmaker om naar haar remmen te laten kijken. Het leven remt, maar gaat ook door. 
Een uur later hoor ik haar thuiskomen. Mijn deur staat nog open. “Ik liep op de Afrikaandermarkt waar de kippenpootjes in de uitverkoop gingen.” Ze bracht er ook voor mij mee. “Ze zijn nog warm,” zei ze. Er is veel onoplosbare eenzaamheid, maar er zijn ook warme kippenpootjes. Er zijn ook veel warme mensen. Hebt u ook zo’n verhaal?