Opgroeiende kleinkinderen willen graag van hun grootouders horen over gebeurtenissen van vroeger, die op de TV veel aandacht krijgen. Wat hebben opa en oma daarvan meegemaakt? 
Begin februari werd de Zeeuwse ramp herdacht. Zoveel mensen, zoveel dieren, maar achter ieder getal gaat een verhaal, hoorde ik een burgemeester zeggen. Aandacht was er niet alleen voor de slachtoffers maar ook voor de mensen die hielpen. 
Aandacht was er in deze weken ook voor de overstroming die een jaar geleden het zuiden van Limburg trof. Hier geen verdronkenen, maar wel bij onze buren in dat gebied. Ook hier heeft ieder zijn herinnering en zijn verhaal over de hulpverlening. Een hulpverlening die er snel was, dankzij veel vrijwilligers, maar ook een hulpverlening die op zich laat wachten. Dat is ook de ervaring van veel mensen in Groningen. Er is een traagheid die het vertrouwen in de instituties aantast. Ook hier veel persoonlijke herinneringen. 
Op 24 februari was het een jaar geleden dat Poetin Oekraïne binnenviel. Opnieuw is alles anders geworden – ook al lijkt veel ook gewoon door te gaan – maar de onrust en onzekerheid is groot. Nog voor dat we konden gaan gedenken, herinneren, terugkijken, werden ontelbare mensen in de donkere winternacht van 6 februari in Syrië en Turkije door een ongekend ernstige aardbeving overvallen. We hoorden alsmaar stijgende aantallen. We hoorden plaatsnamen die ik niet eerder had gehoord. We zagen wereldwijde hulp op gang komen. Ik praatte met enkele Turkse vrouwen die hier een zaak hebben en vroeg of zij getroffen familieleden hadden. Het is een van die weinige dingen die je kunt doen: meeleven, geld geven en zoals een Nederlandse vrouw zei: “Ik ga vanavond een kaars bij Maria in onze kerk opsteken.” Bidden dus in stille en verbijsterde verbondenheid.   
Het lijkt me van waarde dat we elkaar opzoeken in deze tijden. Veel mensen wonen alleen en zien alles op televisie voorbijkomen. “Je kunt ook niet kijken,” zei iemand, “maar dat voelt ook niet goed.” We hebben elkaar nodig om mee te leven, om samen te bidden (samen de rozenkrans bidden) Samen te zingen om ontferming. We hebben elkaar ook nodig om te luisteren. Er zijn dichters om ons heen, meer dan we soms weten. Mensen vol met herinneringen  aan ingrijpende gebeurtenissen zoals hier genoemd. Ze durven soms niet te praten omdat ze zich afvragen of hun verhaal wel het vertellen waard is. 
Wat een geluk als er dan een kleindochter of kleinzoon naar je toekomt – misschien wel omdat er een schoolopdracht is – die tijd heeft om te luisteren en goede open vragen stelt. Je krijgt dan als oudere de kans om door te geven. Dit is een tijd van herinneren, gedenken en doorgeven. 
Is er een kleinkind of een buurjongen of -meisje naar u toegekomen?