Mensen stellen vaak de vraag naar de zin van hun leven. Ze verlangen naar een plek van rust, een pleisterplaats voor hun ziel. Zo is de stichter van de congregatie van redemptoristen, Alfonsus van Liguori (1696-1787), voor velen een inspiratiebron, een geestelijke pleisterplaats.

Alfonsus hoorde in 1723 in het ziekenhuis voor de ongeneselijke zieken de stem van God: ‘Verlaat de wereld en geef jezelf aan mij!’. Hij ging erop in, verliet zijn advocatenpraktijk en werd priester. De voorliefde voor de armen en de kleine mens zijn typische kenmerken voor zijn spirituele weg geworden, een weg waar Peerke Donders en ook Gerardus Majella zich helemaal in konden vinden en in praktijk brachten.

Een zestiental pelgrims hadden zich op 24 februari j.l. op Schiphol verzameld om zich samen in de voetsporen van Petrus Donders te verdiepen in de weg die hij als priester/wereldheer en vanaf 1867 als redemptorist was gegaan. De reis was ingedeeld in kennismaking met Suriname, zijn cultuur en religies en bezoek aan plaatsen waar pater Donders zijn pastorale werk en zijn verzorgende- en maatschappelijke werken heeft verricht.

We maakten kennis met een land dat weliswaar een ontwikkelingsland is, maar toch (door de koloniale achtergrond) een sprong voorwaarts heeft kunnen maken. Paramaribo kent vele monumenten die iets vertellen over de weg die het heeft doorgemaakt: van Fort Zeelandia en Nieuw-Amsterdam (de koloniale tijd) tot de standbeelden van Jopie Pengel en ‘Moeder Suriname’. Wat ons boeide was de tekst van het Surinaamse volkslied waarin ook de diverse samenstelling van de bevolking tot uitdrukking werd gebracht. Het bezoek, op één dag, aan synagoge, moskee en christelijke kerk leerde ons iets over de Surinaamse verbondenheid en het bewustzijn van samen verantwoordelijkheid dragen voor het land.

Sprekend over Peerke Donders constateerden we dat hij nog steeds grote bekendheid geniet. Ook de huidige bisschop van Paramaribo, mgr. Karel Choennie, is een groot bewonderaar van hem. Als groep pelgrims hebben we een bloemenhulde gebracht aan ‘Peerke’ in de kathedraal. Samen bidden bij zijn graf was voor ons als een pleisterplaats voor de ziel.

Het bezoek aan de oude plantage ‘Batavia’ diep in het binnenland, de plek waar ‘Peerke’ Donders woonde, zorg verleende aan melaatsen en is gestorven, maakte ons stil. Respect en ontzag maakten zich van ons meester en we konden niet meer doen dan samen de kruisweg bidden. Een weg die voor Peerke niet vreemd was. Hijzelf heeft door lijden en bidden heen verlossing gevonden.

We kijken terug op een wonderlijke pelgrimsreis die ons heeft geleerd ons hoofd te buigen voor de wonderbare wegen. Wegen die de Heer voor eenieder van ons heeft bereid, een eigen pleisterplaats voor onze ziel, een plaats die pater Peerke Donders reeds lang geleden heeft bereikt en waargemaakt.