Pater Gary Alvarado CSsR stelt ons deze maand een project voor dat de redemptoristen zijn gestart, in de hoop dat wij, lezers van het Gerardus Magazine, dit willen ondersteunen.
Het gaat over de stad Marawi op het eiland Mindanao in het zuiden van de Filipijnen.

De stad  is twee jaar geleden bijna compleet verwoest door de Maute-Abu Sayyaf Salafi Group, die trouw zweert aan Islamitische Staat (IS). Het beleg van de stad begon op 23 mei 2017. Hierbij werden honderden christenen van de stad Marawi gegijzeld. Hun winkeltjes, die voor het levensonderhoud zo belangrijk zijn, werden verwoest. De Maute Group had als doel om alle christenen uit te roeien en de moslims die de wetten niet naleefden, te straffen. Ofschoon op dit moment de oorlog officieel is beëindigd, zijn veel bewoners nog geëvacueerd omdat de stad nog voor een groot deel in puin ligt. En de situatie is ook nog niet veilig genoeg om weer in groten getale terug te keren.

De redemptoristen uit Manila en Cebu hebben in samenwerking met de plaatselijke kerk en andere organisaties in augustus 2018 de non-profit organisatie ‘Duyog Marawi’ opgericht. Duyog Marawi betekent: ‘begeleiding van Marawi’. De lokale bevolking geeft aan wat zij nodig heeft en wordt in de opbouw van hun stad begeleid en ondersteund.

De redemptoristen hebben in deze opbouw een geheel eigen en specifieke taak. Van oudsher hadden zij een ‘missie van verzoening’. Zij probeerden de kloof tussen Maranaos (moslims) en christenen op verschillende wijze te overbruggen. Nu proberen zij ervoor te zorgen dat de cultuur en het geloof van de mensen aandacht krijgen en worden meegenomen in het proces van de heropbouw van de stad. In de lokale gelovige cultuur ligt namelijk hun ongelooflijke rijkdom aan tradities en geschiedenis besloten. De van oorsprong vreedzame Marawi-gemeenschappen zijn een voorbeeld van culturele waarden: katatabanga (elkaar ondersteunen), kapamagogopa (elkaar helpen), kaseselai (elkaar aanmoedigen) en kambangsa (samen een natie opbouwen). Tegelijk liggen hierin ook de rechten van de mens verankerd.

Met name de jongeren in deze gemeenschap (45% van de bevolking) wil men hierin meenemen en zo beschermen tegen de verleiding die uitgaat van extremistische organisaties. Ook de Marawi-jongeren zijn, en dat is eigen aan hun generatie, gefascineerd door sociale media, online games en pophits. Ze moeten echter een evenwicht vinden tussen hun eigen ontwikkeling, hun plicht tegenover hun familie en hun toewijding om hun Meranaw-cultuur te behouden. Daarnaast ligt de uitdaging om met mensen uit verschillende culturen en religies samen te leven. Het is een moeilijke opgave, maar de toekomst van Marawi is afhankelijk van hoe de jongeren deze evenwichtsoefening onder de knie krijgen. ‘De jeugd is de hoop’, is een motto van deze Marawi jongeren. Vroeger dacht men hier niet zo over na, maar na de verwoesting van hun stad, kreeg werken aan de toekomst voor de jongeren een andere en vooral een belangrijke betekenis.

“Het is inspirerend om te zien hoe de jeugd van Marawi haar herstel en rehabilitatie oppakt,” zei de bisschop onlangs in een toespraak. De jongeren zijn de veldvrijwilligers, projectuitvoerders, campmanagers en zijn actief betrokken bij het bevorderen van vrede.
“Het is hun kans om hun eigen toekomst te creëren. Ouderen zullen hen ondersteunen, maar het is hún tijd”.

Oorlog en geweld hebben de Meranaw-jeugd wakker gemaakt. Ze nemen veel meer verantwoordelijkheden op zich: als kostwinner, hulpverlener, mensenrechtenverdediger.
Ze moeten wel snel volwassen worden, omdat al hun familiebedrijfjes verwoest zijn en ze zien dat hun ouders niet meer de kracht hebben om nog iets nieuws op te pakken. Zij zijn als het ware verplicht om die nieuwe balans in het leven te vinden:  jong en energiek  zijn en tegelijkertijd  volwassen zijn en verantwoordelijkheid dragen voor de wederopbouw van hun stad Marawi.

Belangrijk is dat er een dialoog op gang komt tussen moslimjongeren en christenjongeren. De redemptoristen dagen hen uit om niet alleen in gesprek met elkaar te gaan, maar vooral de handen uit de mouwen te steken. Zij stimuleren de jongeren om een centrum op te bouwen waar ze elkaar kunnen ontmoeten. Maar ze krijgen ook de opdracht om verwoeste huizen van de geëvacueerde mensen mee te helpen opbouwen. Samen werken en bouwen aan een nieuwe toekomst en zó de kloof tussen moslims en christenen proberen te overbruggen. Dát kan een instrument van vrede zijn. Wij kunnen als lezers van het Gerardus Magazine hen een hart onder de riem steken en ondersteunen door een gift over te maken.