De afgelopen keer vertelde ik over de valse beschuldiging door Nerea Caggioni aan het adres van Gerardus. Na deze affaire besluit de overste Alfonsus de Liguori om Gerardus rust te gunnen. Hij stuurt hem naar Napels om daar pater Margotta gezelschap te houden die in deze stad zaken voor de redemptoristen moet behartigen. Hij vraagt Gerardus om voor het huishouden te zorgen, maar vergeet vaak om hem geld te geven voor het inkopen. Ze eten dus vaker niet dan wel, maar dat deert hen niet.

Gerardus ontdekt dat de oude stad Napels rijk is aan kerken. Dagelijks bezoekt hij er een of meer.  Urenlang zit hij dan onbeweeglijk in aanbidding voor het Allerheiligste Sacrament. In een van zijn brieven schrijft Gerardus over deze gelukkige ervaring: ‘Ik heb nu meer tijd dan ooit om met mijn geliefde God, ‘il mio caro Dio’, om te gaan.’

Op een van zijn vele tochten door het oude centrum komt Gerardus in de wijk San Diego dei librari. Tot op vandaag vind je in deze buurt winkeltjes met oude boeken, kaarten, kerststalletjes en devotionalia, maar ook kleine werkplaatsen waar kunstzinnige voorwerpen worden gemaakt. Gerardus belandt in zo’n werkplaats waar met behulp van gipsvormen heiligenbeeldjes worden gemaakt. En hoe kan het ook anders: door zijn innemend karakter en belangstelling voor wat mensen doen, raakt Gerardus snel bevriend met de werkmensen. Op een dag vraagt hij of ze ook hem dit handwerk kunnen leren. Dat is geen probleem, en zo bezoekt Gerardus vele weken achtereen het atelier. Naast vriendschap en weldadige ontspanning betekent deze handenarbeid  voor Gerardus vooral meditatief bezig zijn met het leven en lijden van zijn geliefde Jezus, in wiens gelaat hij het lijden van zijn medemensen ziet. In de stilte van de werkplaats raakt Gerardus steeds hechter verbonden met God en voelt hij nog scherper aan wat zijn levensopdracht is.

Net als zijn medebroeders bezoekt Gerardus in het ziekenhuis van Napels de ongeneeslijk zieke en stervende mensen. Want wie bekommert zich anders om hen?  Als hij wat geld heeft, koopt hij zelfs een beetje fruit of snoep voor hen. Vooral door zijn innemendheid raken de zieken gaandeweg erg gehecht aan deze eenvoudige en jonge redemptorist. Het verhaal gaat, dat toen hij op een dag weg wilde gaan, twee nog krachtige mannen Gerardus vastgrepen en riepen: ‘Je mag nooit weg! Je moet altijd bij ons blijven!’ Dit tekent Gerardus’ overgrote liefde voor de mens, vooral voor de lijdende.