In het Gerardus Magazine nr. 3 schreef pater Gary Alvarado CSsR hoe in mei 2017 de stad Marawi in het zuiden van de Filipijnen door ISIS werd verwoest. Heel wat mensen werden toen gegijzeld. Een jaar later richten de redemptoristen samen met andere organisaties het ‘Dyog Marawi centrum’ op. Hier ontmoeten moslim- en christenjongeren elkaar en maken plannen voor de toekomst. Maar de jongeren stropen vooral de mouwen op om de stad weer op te bouwen.
Onlangs stuurde pater Gary mij een brief waarin Jay Lord Montesa, die in 2017 werd gegijzeld en in 2018 vluchtte, zijn verhaal vertelt.
Marianne Debets

Op 22 mei 2017 ga ik met mijn vader en broer naar Marawi City om er te werken. Timmerlui zoals wij – die niet naar het buitenland kunnen gaan – werken het liefst in Marawi. De lonen zijn daar hoog en ik wil graag sparen voor het doopfeest van mijn dochtertje. Als we aankomen, bel ik ‘s avonds mijn vrouw en zeg: “Ik mis jou en ons dochtertje, maar over een week kom ik even naar huis.”

De volgende morgen begint net als alle andere dagen: de zomerzon is zelfs heel helder en ik geniet van deze mooie nieuwe dag. Ineens hoor ik geweerschoten. Ik denk aanvankelijk dat er weer een gewone familievete aan de gang is. Maar dan snappen we wat er werkelijk gebeurt. We proberen te vluchten, maar het is al te laat. Wij worden opgepakt door mannen in zwarte kleding. Alle hoop om te ontsnappen verdwijnt als we hun zware wapens zien. Ze brengen ons naar een schuilplaats waar nog meer mannen, vrouwen en kleine kinderen worden vastgehouden.

Even later word ik door een leider uitgekozen om mee te gaan vechten, omdat ik groot en sterk ben. Ik ben doodsbang. Een andere gegijzelde, die mijn onbeschrijfelijke angst voelt, biedt aan om in mijn plaats te gaan vechten. Ik ben hem zo dankbaar! Ik krijg dan de opdracht om in de stad winkels te gaan plunderen om zo wat eten te verzamelen. Als ik door de stad loop, zie ik dat de stad die zo mooi was, in twee dagen tijd tot een spookstad is geworden.

Op een dag word ik door ISIS gescheiden van mijn vader en broer. Hoe ik ook smeek om bij elkaar te mogen blijven, het helpt niet. Verdoofd omhelzen wij elkaar. Zien we elkaar ooit nog terug? Even later voel ik een woede in mij opkomen, een woedende angst om mijn vader en broer voorgoed kwijt te raken. Ik weet niet meer wat ik moet doen.

ISIS strijders bevelen mij dan om een brug te verdedigen. Ik, een eenvoudige timmerman, die moet vechten voor een zaak waar ik niets mee te maken heb. Ik kan het niet vatten. Tijdens het vechten, bid ik: “God als ik ooit vrij kom, dan laat ik mijn dochtertje dopen en trouw ik met mijn vriendin.”

Kameraden smeden een plan om te vluchten. Maar ik kan en wil niet vluchten, want waar zijn mijn vader en broer? Ik wil hen niet achterlaten en alleen vrij komen. De volgende ochtend – ik weet niet wat mij bezielde – zeg ik tegen mijn metgezellen: “Sta op, vlug, we kunnen nú ontsnappen want dadelijk staan de bewakers op voor het ochtendgebed”.

Een klein groepje volgt mij over een onbekend pad. Wij wisten bij god niet waar we liepen, maar hadden maar één ding voor ogen: zover mogelijk wegkomen. Op een gegeven moment zien we mannen in uniform… Wij zijn opgelucht en tegelijk doodsbang. Even later blijken ze militairen van het gewone leger te zijn. We kunnen hen overtuigen dat we gevlucht zijn voor de ISIS. Ik denk dan ineens aan mijn vader en broer, heb ik tóch de verkeerde beslissing genomen door te vluchten? Ik voel me schuldig en haat mijzelf omdat ik zonder hen ben gevlucht!

Als ik dan in een schuilplaats voor gevluchte gegijzelden verblijf, hoor ik na twee maanden, dat ook mijn broer en vader zijn vrij gekomen! Goddank! Mijn gebeden zijn verhoord.

Op dit moment werk ik volop mee in het verwerkingsprogramma in Duyog Marawi en vervul mijn belofte aan God: ik ben inmiddels getrouwd en ons dochtertje is gedoopt.

Mijn herinneringen zijn nog steeds angstaanjagend, de wonden zijn nog diep, maar ik ben een vrij mens, geen gegijzelde meer …!