Ze woont twee hoog in een vinex-wijk waar twintig jaar geleden nog de koeien liepen. Het is een wooncomplex voor ouderen, maar zonder zorg. Zij vertelt: “Onze buren van toen kenden onze kinderen en ook onze schoonzoons. Mijn man was al overleden en ik woonde al hier toen ook zij onverwachts jong overleden. Hier kende niemand mijn man en mijn zulke aardige schoonzoons. Over hen kon ik hier dus niet praten. Hier ben ik komen wonen omdat mijn dochter in de buurt woont.” 

Dit wooncomplex was een initiatief van enkele toen nog jonge ouderen uit het dorp. In het begin was er een ballotagecommissie. Nu wordt er nog wel van je verwacht dat je wat doet voor je buren, maar het is niet de bedoeling dat je elkaar tot last wordt. Er is iedere week een ‘borrelmiddag’, maar niemand is verplicht. 

Ze is de negentig voorbij. Ze heeft me gevraagd voor een gesprek om te praten over levensvragen waarmee ze haar kinderen niet wil belasten. Haar buren ook niet. De dag voor dit gesprek verscheen het rapport van Wouter Bos over de toekomst van de ouderenzorg. In de toekomst zullen we vooral thuis moeten blijven en zo min mogelijk in een zorginstelling. We moeten meer zelf betalen en we moeten elkaar meer helpen. 

Ik moest aan dat ene zinnetje denken van deze 91-jarige: ‘Het is niet de bedoeling dat je elkaar tot last bent’. Wanneer word je een last of wanneer wordt een ander een last? vroeg ik me af. Wie mag en kun je waarmee belasten als het niet gaat over zaken als: hulp voor de computer die het niet doet, of een paar boodschappen bij de super, maar over zaken die je hart raken? Als je nog eens wilt praten over je man, je zo aardige schoonzoons of over je eigen levenseinde? 

Er is veel aandacht voor de betaalbaarheid van een en ander. Maar voor de vragen die niet tot de betaalbare orde horen…?  Wordt het leven niet beter te leven, als we leren elkaar tot last te zijn en samen over de grenzen praten? Kan dat de eenzame angst om een last te worden verminderen? Ik ben benieuwd naar uw ervaring.