Ik liep over de grote rode Willemsbrug van Rotterdam. Elke dag mijn ochtendwandeling als het dagelijks ontbijt. De zon kwam op. Ik liep er in de tijd van de tweede coronagolf. Mijn oudste broer was zeer ziek en zijn laatste dag kwam dichterbij. Er werd waar je ook kwam veel gesproken over afstand bewaren. Leven op anderhalve meter afstand. Op een ochtend overkwam het me dat de zon, “die rode ploert” zei een Rotterdamse sportvisser die ik vaak even groet, dichtbij kwam zonder afstand. In mijn hart en gedachten was er ineens een lied: 

Licht kom maar dichterbij, kom maar aan het licht,
kom maar dichterbij, houdt geen afstand.
Licht komt dichterbij
licht houdt geen afstand.

Het was als een geschenk. Ook op de dag na zijn uitvaart zingt het lied in mij. Ook al begint de dag vol van mist en is er verdrietmist in mij. Het licht, omfloerst, is er toch. Ik zou het wel op een witte kaars willen laten drukken en in brievenbussen willen doen. December is voorbij nu u dit leest en veel mensen ervaren januari als een donkere maand. Hoe zal dat dit jaar zijn nu het vuurwerk verboden was? Kunnen we elkaar toch licht en vuur en warmte geven? 

Er is aanhoudende nood aan wat geen afstand houdt, zoals vriendelijkheid, vriendelijk veilig licht en interesse in elkaar. Veel is nu al zo lang niet meer vanzelfsprekend. Belangrijk is dat er signalen van wenselijke menselijkheid en menslievendheid zijn. Dat we groeien in aandachtige wederkerigheid. Minder reclamefolders in de brievenbussen en meer licht en aandacht die over de brug komen. Was er licht in uw brieven­bus?