Iemand die altijd het laatste woord wil hebben of heeft, kan iets irritants hebben. Ben ik zelf ook zo iemand? Ik ben er niet geheel vrij van. Nu gaat het laatste woord vaak verloren, omdat iedereen al bezig is met weg te gaan. Al te veel gewicht hechten aan het laatste woord is gebrek aan zelfkennis. Maar nu ik ook hier weer in dit blad het laatste woord mag hebben van de hoofdredacteur, maak ik van die gelegenheid gebruik om te zeggen dat ook het eerste nummer van 2021 voor mij weer een feest was. Het was in mijn brievenbus op de dag van de bestorming van het Capitool, aangemoedigd door iemand die het laatste woord eiste.  Er stond in Gerardus een prachtige foto van ‘de luisteraar’, een beeld van Toni Zenz en ook van ‘de handen’, open en fijngevoelig, van Sjef Hutschemakers.  Het ging over luisteren naar een stem die je raakt. 
Maar het eerste nummer was ook een feest voor het oog. Niet alleen de foto’s, maar ook de keuze van de letters, de kleuren en de ‘koppen’ die de aandacht moeten wekken. Er waren nieuwe lettertypen te zien en toch straalde de variatie sereniteit uit. Dat is allemaal het werk van vormgevers. Ze blijven vaak op de achtergrond, zoals zo vaak ook zij die boeken illustreren. 
Ik moet denken aan ‘Mensen met koffers’, het boek voor alle leeftijden van Sjoerd Kuyper met tekeningen van Annemarie van Haeringen. Rakend dichtbij ons, hier en nu, zoals de bijdrage van Marianne Debets over vluchtelingen. De foto’s van vluchtelingen zouden in alle kerken en kapellen moeten hangen als ze weer opengaan. De mensen van het woord staan vaak centraal, maar onderschat het bééld niet met haar beeldende werking. Zonder echt verstand van zaken te hebben zeg ik dat het Gerardus Magazine voorbeeldig is om te zien en te lezen. Niet opdringend, maar uitnodigend. Ik geef de lezer het laatste woord. Wat waardeert u aan dit blad?