Niet alleen hij, maar heel zijn gezin was door corona geraakt. Hij overleed. Zijn zoons vroegen om een houten kruisje in zijn handen te leggen. Hij lag al enkele dagen in zijn kist opgebaard. De dag daarna werd de kist gesloten. 

Dat verhaal mocht ik horen en ik dacht aan het overlijden van een priester, een goede vriend. Hij kreeg een rozenkans door zijn vingers gestrengeld. De eerste pastoor die ik opgebaard zag was die uit de parochie van mijn geboorteplaats. Hij had een kelk in zijn handen. 

Ik herinner me hoe kleinkinderen tekeningen maakten die in de hand van hun opa of oma worden gelegd. Een vrouw die veel verdriet had, omdat ze zich verwaarloosd voelde, schreef een brief aan haar moeder. Ze deed die in een enveloppe en legde die in haar handen juist voor het sluiten van de kist. Ze gaf haar verdriet mee in het graf in de handen van de moeder die voor haar geen moeder was. Ze hoopte tot het einde de zachtheid van haar moeders handen te voelen. Ik herinner me een jonge man met zijn mobiele telefoon in zijn handen. Daarmee belde hij elke dag zijn opa in Curaçao.
Ik vroeg me af wat ík in mijn handen zou willen hebben. Ik draag een klein houten kruisje bij me, dat door een kunstenaar uit beukenhout is gemaakt. Ik draag het in mijn broekzak en het gaat elke dag met me mee. Ik ga niet alleen door de dag en weet dat ik niet alles in handen heb. Ik wil als mijn tijd gekomen is met open handen in de kist liggen en dat kruisje erin. 
Misschien wilt u liever met gevouwen handen. En als u een ring draagt… wat dan met die ring? Het zijn intieme vragen en dingen. Als je er waarde aan hecht is het zaak dit vast te leggen. Handen vragen tot het einde om zorg. Misschien wil iemand wel gesloten handen of gebalde vuisten. Er kan ook woede zijn die om uitdrukking vraagt. Wat en hoe zou u het willen? Misschien wilt u wel een speciale bloem in uw handen.