Doodmoe was ik, doodop.
Ik wilde aan niets meer iets beleven.
Ik was als de dood om de stad binnen te gaan.
Mijn hoofd was duf, mijn ogen dof.
Was ik uit uw oog verloren?
Ik stond met lege handen.

Maar uw zucht van verlichting
is mij aan komen waaien.
Uw wind in mijn zeilen blies over mij heen.
Met lef om te leven
kan ik mijn adem weer halen.
Nu ik door u opgevangen ben
met open handen.

Een gedicht van Karel Eykman bij psalm 31

Uit: ‘Een knipoog van u zou al helpen’ (zie hier)