De tijd heb ik intens geleefd
Van mijn bestaan haast voorbij
Ik heb gejuicht, gehuild, gebeefd
In mijn sprookje van allerlei.

 

Bij alles wat ik heb doorstaan
Bleef de glimlach behouden
Het grillig leven is vergaan
Tot de rustigheid der ouden. 

 

Ooit wist ik grove tegenstand
Verdriet bij boosheid, klagen
Ooit wist ik liefde, hechte band 
Contrasten doorheen de dagen.

 

Het leven is de bijval waard
Als je hebt wat noodzaak is
Als armoe noch lijden zorg baart
Als je leeft op brood, wijn en vis. 

 

Maar wie ontloopt de narigheid?
Het lot doet geesten botsen 
Daar ieder anders heeft gedijd
Als de sloeber, als de trotse. 

 

Ik blik onthutst alsook verheugd 
Terug op mijn levenslijn
Niet alles verdrong lief en deugd
Sprookjes zijn akelig en fijn. 

 

Mijn gedrevenheid is over 
Gezapig zijn de dagen
Niet bemerk ik nog getover
Buiten wat luttel behagen.

 

Mijn cirkel mocht ik doorleven
Het sprookje van mijn bestaan
Raakt uit – tijd en geest verweven
Ik hoef alleen nog heen te gaan.