Als ik de huiskamer binnenstap van Marlies van Gool (75 jaar) in Tilburg-West, zie ik meteen het beeldje staan van Petrus Donders met een brandende noveenkaars. “Het eerste wat ik ’s morgens doe, is bij Peerke de kaars aansteken en het gebed van Peerke Donders opzeggen. Nee, het prentje heb ik niet meer, maar dat is niet nodig: ik ken het gebed inmiddels van buiten.”

Gebed tot Peerke Donders
 
Om de liefde, welke Gij de goede God toedraagt, en tevens om de liefde die U bezielt voor mijn geestelijk en tijdelijk welzijn neem ik in groot vertrouwen mijn toevlucht tot U en smeek U van ganser harte: kom mij in mijn nood te hulp.

Ik verdien Uw bijstand niet, maar als U mij niettegenstaande mijn onwaardigheid helpt, dan schittert daardoor des te meer Uw bekende goedheid en Uw machtige invloed op het hart van God uit.

Toon U dan in waarheid ook voor mij een goede vader, gelijk Gij dat in Uw leven voor ontelbaren bent geweest. En verwerf mij de gunst, waaraan ik zo’n grote behoefte heb en waarom ik U met alle aandacht smeek.

Oh Peerke Donders, verhoor alstublieft mijn gebed.

Het is duidelijk: Marlies is een rasechte ‘Peerke-fan’. “Mijn ouders waren grote Peerke-vereerders. Ze zijn in mei 1982 ook mee afgereisd naar zijn zaligverklaring in Rome. Elke week ging mijn moeder op dinsdagmiddag naar het ‘smeekuur’ in de kapel van Petrus Donders aan de andere kant van de stad. Wij, kinderen - we waren met acht - gingen in de vakanties altijd mee. Dat beeldje van Peerke stond bij mijn ouders in de slaapkamer. Toen na hun dood hun spullen werden verdeeld, kreeg mijn broer het; later heb ik het van hem gekregen.”
“Mijn betrokkenheid bij Peerke werd intensiever vanaf 2003. In dat jaar werd bij mijn vriendin en huisgenote Lian de Kock kanker geconstateerd met uitzaaiingen naar haar heup en benen, waardoor haar bewegingsvrijheid ernstig beperkt werd. Elke keer na een ziekenhuisbezoek voor de zoveelste behandeling of chemo­kuur gingen wij bij Peerke langs, ofwel om hem te bedanken voor een positief bericht van de oncoloog, ofwel om sterkte te vragen als de uitslag niet zo goed was.
Het is wonderlijk dat ze nog zo lang heeft geleefd. Claudia Peters, die als vicepostulator op zoek is naar het tweede wonder voor Peerke’s heiligverklaring  (zie de vorige Gerardus) hoopte, dat dát misschien dat wonder zou kunnen zijn, maar helaas: in december 2016 is Lian overleden.”
“Door mijn regelmatige bezoeken aan de Peerke­kapel leerde ik Carla Doekhi en haar man kennen en in 2008 ging ik mee op een door hen georganiseerde pelgrims­tocht naar Suriname, samen met Lian en mijn zusje RoseMarie, die ook als vrijwilligster actief is voor Peerke. Vooral het bezoek aan het afgelegen Batavia, waar Peerke met de melaatsen woonde, heeft enorme indruk op mij gemaakt.
De norbertijnen Dennis Hendrickx en Wim Manders waren ook mee. Tijdens een van de gezellige groepsbijeenkomsten kwam naar voren dat ik na mijn secretaresseopleiding (onderdeel daarvan was stenografie!) het grootste deel van mijn werkzame leven heb doorgebracht als directiesecretaresse van de landelijke koepelorganisatie jeugdhulpverlening. Toen deze organisatie eind jaren ‘80 ophield te bestaan, heb ik verder als zelfstandig notuliste van diverse verenigingen en organisaties mijn brood verdiend. 
Dit verhaal horende vroeg pater Wim Manders mij of ik notuliste wilde worden van de Peerke Donders Vereniging. Zo maakte ik de vergaderingen mee, die o.a. uiteindelijk hebben geleid tot de bouw van het Peerke-paviljoen. Aan Lian werd toen gevraagd de verzending van de Peerke Nieuwsbrief op zich te nemen, hetgeen zij tot haar overlijden heeft gedaan.”
“Ik betrek Peerke bij alles. Ik ben een grote fan van Willem II, onze Tilburgse voetbalclub. Nol Vromans, ook zo’n supporter, had altijd een beeldje van Peerke in de clubkleuren bij zich op de tribune. Nol is overleden; ik zet tijdens een wedstrijd altijd een foto van dat beeldje op de kast, met een kaarsje erbij.”
“Wat mij het meest aanspreekt in Peerke? Dat hij zo eenvoudig was en gewoon. En wat hij allemaal gedaan heeft voor mensen. Dat hij ook zo fel opkwam voor de slaven. Ik heb enorme bewondering voor hem. Als ik naar hem kijk, krijg ik telkens weer kippenvel. ”