In de maand augustus was ik op bezoek bij iemand op leeftijd. In het appartementencomplex waar zij woont, was brand geweest. Een echtpaar verloor daarbij het leven. Het was laat in de avond. Mensen van de brandweer brachten haar door de rook heen in veiligheid.  Ze overnachtte twee nachten in een verpleeghuis. Vervolgens verbleef ze enkele weken in een hotel en nog eens enkele weken in een appartementencomplex in weer een andere plaats. Nu was ze weer in haar eigen huis, maar er waren anderen die nog niet terug waren. 
Ze had van de parochie een kaart van meeleven gekregen en van de woningbouwvereniging een attentie in de vorm van een chocoladeletter. Ook in het hotel had ik haar al eens bezocht en nu opnieuw. Ze vertelde dat ze wel sirenes had gehoord, maar had  niet beseft dat het dichtbij was. Ze was uit bed gegaan en had zich aangekleed tot er werd aangebeld. De hele film kwam weer voorbij. Ik zag hoe het haar aangegrepen had. 
Enkele dagen later keek ik naar de beelden van de huizen die door het stijgende water werden getroffen. Er zijn niet alleen mensen om het leven gekomen, maar ook huizen onbewoonbaar geworden. Ik hoor soms verhalen van mensen die vertellen van een inbraak in hun huis of van een brand al vele jaren geleden. Iemand vertelde van het verloren gaan van alle foto’s. 
Het doet goed  om te zien dat mensen elkaar in deze zware dagen helpen, dat er meer omzien naar elkaar is dan soms vermoed wordt. Toch kan er meer nodig zijn dan een mooie kaart of een chocoladeletter. 
Het zijn gebeurtenissen die aan je ziel raken. Het zijn gebeurtenissen die aan de intimiteit van het leven raken. Het zijn gebeurtenissen die je je soms vaker herinnert dan je wilt. Ze kunnen sporen van angst achterlaten. Ze kunnen je ook laten ervaren hoe dierbaar het huis is waar je woont of hoe dierbaar dingen zijn, zoals foto’s die verloren raken. 
In een roman las ik dat rouw een marathon is. Het gaat er niet om wat erg, erger en ergst is, maar hoe het je raakt. Soms is er ruimte nodig om nog eens te vertellen om zo te ontdekken wat het met je gedaan heeft. Als anderen denken dat je het achter de rug hebt, kan het nog zeer doen in je hart. Het kan verlies zijn waarna het nooit meer helemaal hetzelfde is.