We waren op zoek naar een mooie foto voor de voorkant van ons blad, dat in de Goede Week vóór Pasen zou verschijnen. Collega Myriam Steemers stelde er eentje voor uit haar eigen collectie. Het is de foto die nu inderdaad op de voorkant prijkt. Die treft me, omdat die doet denken aan de vroege Paasmorgenviering die we sinds enkele jaren houden in Wittem. Op het tijdstip dat de zon opgaat, staan wij achter het klooster voor het hek van een weiland en lezen dan het Paasevangelie. Soms hebben we het geluk dat dan de eerste zonnestralen door dat oude, gebroken hek heen priemen…

 

Aan die viering doen ook mensen mee die de hele nacht ofwel een wake hebben gehouden in het klooster, of een nachtwandeling hebben gemaakt ‘van donker naar licht’. Samen gaan we dan zingend via het grote kruis door de kloostertuin naar de kerk, om daar de paas­viering te vervolgen.

 

Wat wij met Pasen vieren is moeilijk in woorden uit te drukken, maar het licht dat door een oud, gebroken hek tot ons komt, zegt misschien genoeg. In ons menselijk landschap hebben we overal hekken en muren geplaatst: om mensen tegen te houden of van ons af te houden. En we ervaren muren en grenzen in ons eigen bestaan. Verlies van gezondheid en vitaliteit, tegenslag of rampspoed kunnen je ineens confronteren met de beperktheid en kwetsbaarheid van ons bestaan. In onze tijd ervaren veel mensen méér het Goede Vrijdag van lijden en kruis dan het Pasen van Hoop en Leven. Toch is er elke dag weer de zon die opgaat en door alle gebrokenheid heen haar licht uitstraalt en ons verwarmt… 

 

Misschien treft u in de bijdragen in deze ‘Gerardus’ hier en daar zo’n lichtstraaltje aan...

 

Ook dit jaar lezen we weer op Paasmorgen het verhaal van de vrouwen bij Jezus’ graf, die bij het ochtendgloren mochten ervaren dat Leven uiteindelijk sterker is dan de dood…Wij wensen u dat Paasgeloof van harte toe!