Ik leer Sara (39 jaar) kennen via een collega-pastor uit Heerlen en spreek met haar thuis in Heerlen waar ze sinds twee jaar woont. Voordat ik iets kan zeggen, bedankt een levendige Sara mij en mijn collega uitvoerig, omdat ze zo dankbaar is om in een mooi land als Nederland te mogen wonen. Deze dankbaarheid drukt ze ook uit door ons heerlijke, sterke koffie en cake aan te bieden.

Sara is sinds vier jaar in Nederland en woonde met haar twee kinderen, die nu 15 en 10 jaar zijn, eerst twee jaar in een AZC, voordat ze naar Heerlen kwam. Ze is geboren in Syrië en verhuisde vlak vóór de Syrische oorlog met haar ouders, broers en zusjes naar Saoedi-Arabië waar ze 15 jaar woonde. Enkele familieleden wonen nu nog in Syrië. 

Vanwege het strenge regime in Saoedi-Arabië, waar vrouwen sterk onderdrukt worden, is het hele gezin in 2019 gevlucht: via Turkije, Griekenland, Italië naar Nederland. Ze legden grote delen te voet af, reisden per boot van Turkije naar Italië en vanaf Italië naar Nederland met het vliegtuig. 

Haar familie woont nu verspreid in Nederland en een broer woont zelfs in Denemarken. Sara zou graag dichter bij haar ouders in Utrecht willen wonen, maar om allerlei redenen is dit niet mogelijk.
Hoe was jouw leven als vrouw in Saoedi-Arabië?
“Ik kon werken als kapster, maar droeg wel een nikab, dat was verplicht. Nu draag ik zelfs geen hoofddoek meer, mijn moeder nog wel, want we zijn van oorsprong moslim. Ik wil echter voor alle mensen respect hebben, ongeacht hun religie. Ofschoon het regime in Saoedi-Arabië minder streng is geworden, wil ik niet meer terug. Ik wil hier graag studeren en mijn kinderen een goede toekomst geven. Ik zou graag in de toeristensector werken als reisleidster. Ons gezin hield ook van reizen. Mijn vader was piloot en wij konden het ons permitteren. Zo reisden wij bijvoorbeeld naar 
Georgië, Italië, Jordanië. Ik hou van andere culturen en wil ze graag leren kennen”.

Hoe is de Nederlandse taal voor jullie?
Slechts een enkele keer moet Sara een woordje in haar telefoon opzoeken. Toch zegt ze: “Nederlands is een moeilijke taal. Ook mijn zoontje van tien jaar heeft het niet gemakkelijk op school, maar dat komt eigenlijk, omdat hij zijn juffrouw niet aardig vindt. Nu hij een andere juffrouw heeft, leert hij makkelijker en heeft hij ook enkele vriendjes. Mijn dochter zit op het VMBO en wil later rechter of advocaat worden. Zij is wat serieuzer van aard en spreekt naast Nederlands ook andere talen; daar heeft ze aanleg voor”. 

Heb jij naast de taalles ook hobby’s?
“Ik heb vooral online taalles waar de mensen van de kerk mij bij helpen. Ik heb al niveau B1 en als ik B2 heb, kan ik een studie oppakken. Om te ontspannen, luister ik veel naar muziek en ga kort in de buurt wandelen, niet ver weg, want in het bos ben ik bang. Wanneer ik buiten ben, kan ik de problemen vergeten, want veel zaken zijn zo stressvol zoals sociale regelingen, bezoek aan artsen vanwege mijn gezondheid en hoe zal mijn toekomst hier er uitzien? In Saoedi-Arabië houden mensen eigenlijk niet van wandelen, maar ik ben graag buiten”. Ze laat ons ook met trots haar tuintje achter het huis zien. Wanneer het kapotte tuinhekje gerepareerd zou zijn, was het helemaal in orde.

Hoe ervaar jij dit nieuwe land en de mensen?
“In Saoedi-Arabië zijn de mensen erg op zichzelf. Ze spreken niet echt over datgene wat in hen omgaat. Er is ook geen sociale dienst; wanneer je arm bent, moet je jezelf zo goed mogelijk redden met steun van familie. Hier in Nederland is dat anders. Hier heb je een sociale dienst en een gemeente die je ondersteunt. Ik ben best tevreden hoe de gemeente Heerlen met vluchtelingen omgaat.
Oudere mensen in Nederland zijn erg sociaal. Zo helpen de buren mij altijd als er iets is. Jongeren in Nederland zijn erg op zichzelf. Wanneer ik bij de bus­halte sta, zegt niemand iets. We staan zwijgend naast elkaar. Ik zou dan liever willen praten met de mensen om mij heen. Verder valt mij op dat Nederland zo schoon is en mooie tuinen heeft”.

Met trots laat ze mij – als ik wegga – haar mooie fiets zien. “Alleen is de fiets een beetje te zwaar voor mij en er zijn hier zoveel bergen”. Heel beslist zegt ze dan: “Ik wil niet herkenbaar op de foto.” Toch kijkt Sara met vertrouwen naar de toekomst.
Om privacy redenen is Sara niet haar echte naam.