Elk jaar richten wij onze aandacht op redemptoristen elders in de wereld die onder moeilijke omstandigheden werkzaam zijn en waarvan het pastorale en sociale werk onze steun verdienen.
Na Congo, Albanië en Indonesië gaan wij weer naar de Filippijnen. ‘Weer?’ Om precies te zijn hebben we in 1994, dus precies 25 jaar geleden, daar het werk gesteund van de redemptoristen. Het is goed weer te gast te zijn bij hen en hun medewerkers. Gerard Prickaerts, bij velen bekend als onze man van de kloosterboekwinkel, heeft nauwe banden met dit land. In dit eerste artikel vertelt hij erover, en slaat hij een brug naar het jaarproject van indertijd…

Het is bijna 30 jaar geleden dat ik voor het eerst de Filippijnen bezocht. Ik was er op uitnodiging van een mensenrechtenorganisatie. Die had voor mij een veertiendaagse rondreis georganiseerd, een zgn ‘exposure’. Letterlijk betekent dat ‘blootstelling’ want deze organisatie wilde mij letterlijk blootstellen, confronteren, met de situatie van de mensenrechten in het land. Ik bezocht enkele gevangenissen, fabrieken, landbouwbedrijven en sprak met veel mensen.

De Filippijnen, gelegen tussen Japan en Indonesië, bestaan uit maar liefst 7000 eilanden die samen op dit moment meer dan 100 miljoen inwoners tellen. Er worden meer dan 100 verschillende talen gesproken, maar met Engels kun je je goed verstaanbaar maken. De Filippijnen kwamen vooral in het nieuws door de dictatuur van Ferdinand Marcos. In 1986 werd deze door een volksopstand verdreven en werd hij opgevolgd door Cory Aquino. Juist in die turbulente jaren leerde ik de Filippijnen kennen. De situatie van de mensenrechten is er nadien niet veel beter op geworden en zeker momenteel niet, nu Duterte president is geworden met zijn meedogenloze politiek tegen alles en iedereen die maar enigszins in verband gebracht wordt met drugscriminaliteit.

Mother of perpetual help

De Filippijnen werden gekoloniseerd door de Spanjaarden en door de missie is het tot op de dag van vandaag een overwegend katholiek land. De kerk speelt er nog een grote rol in het leven van de mensen. Als medewerker van Klooster Wittem kon ik natuurlijk niet wegblijven bij wat wel genoemd wordt de grootste parochie van Azië: de bedevaartkerk Baclaran van de redemptoristen in de hoofdstad Manila. Wekelijks trekt die vele tienduizenden gelovigen aan die net als in Wittem komen bidden bij de icoon van Onze-Lieve-Vrouw van Altijddurende Bijstand. Ik begrijp nu waarom velen steun vinden bij het leven van Maria en haar zoon Jezus. Zij herkennen er hun eigen leven en lot in terug. Een kind op de wereld zetten en een veilige opvoeding geven is het grootste geluk en wens van elke moeder. Tegelijkertijd weten we dat er op het levenspad van alles kan gebeuren dat ons leven in gevaar brengt en moeten we de uiterste consequentie dragen en ons kind loslaten. En dan toch blijven geloven in een betere wereld en toekomst. Dat zien we terug in het leven van Jezus en Maria en in het leven van veel Filippinos.

Redemptoristen op de barricade

Het Filippijnse volk heeft zich destijds dankzij de inzet van veel priesters en religieuzen weten te ontworstelen aan de dictatuur. In 1994 hebben de redemptoristen van Baclaran toegestaan dat er op hun terrein, in het Kloosterpark, een levensgroot standbeeld werd opgericht van een moeder met haar kind, wanhopig op zoek naar hun verdwenen vader. Rondom dit beeld hangen borden met de namen van ruim 1600 mensen die tijdens het militaire regime zijn opgepakt en van wie nooit meer iets is vernomen. Onder de slachtoffers bevinden zich vele vakbondsleden, boeren, advocaten, priesters en pastorale werkers. Een van de bekendste slachtoffers is de redemptorist pater Rudy Romano. Over hem zullen we later een apart artikel schrijven.

Jubileum

In 2019 is het precies 25 jaar geleden dat het beeld is geplaatst. Destijds hebben de lezers van wat toen nog heette de Sint-Gerardusklok via het jaarproject geld ingezameld onder meer om dit monument te kunnen oprichten. Het is dus ook een beetje ‘ons’ monument…
Nu, 25 jaar later, is het beeld behoorlijk door de tand des tijds aangetast. Maar het is nog altijd van betekenis als aanklacht tegen ook de huidige regering die te weinig doet om de daders aan te pakken en te veroordelen. De redemptoristen hebben ons gevraagd of we een bijdrage kunnen leveren om het beeld op te knappen, want – zoals gezegd – de roep om gerechtigheid moet blijven klinken, voor slachtoffers toen en nu… Met een paar duizend euro kan het beeld er weer als nieuw uitzien. We bevelen onderstaand banknummer dan ook van harte bij u aan!
We zijn nog met de plaatselijke redemptoristen in gesprek over een zinvol en aansprekend jaarproject dat we in het volgend nummer kunnen presenteren. Want hoe dan ook: het land dat voortdurend geteisterd wordt door natuurrampen en gewelddadigheden verdient onze steun.