Ik zie vogeltjes met witte borstjes
en denk: Dragen zij hun witte zielen
zichtbaar op hun veren winterjasjes mee?

Naast zwartgeschubde bomen ligt
het witte meer als een bevroren ziel
en staart me ijzig aan in een harde,
naakte waarheid, fel van schittering. 

Het witte ijs oogt onberoerd. 
Toch, onder het trotse zilverdek
siddert het ijle leven, bangig 
verscholen in heimelijk gevang. 
 

Wie herkent de ijselijkheid van
het meer in de vriezende winter?
Wat verijst, zal herrijzen of sterft. 
Dra, in de lente, stralen de dotters.

Ik zie de witte rust, schijndood land,
grimmig getakte, bloeidorre verte -. 
Maar de vogeltjes met witte borstjes
scheren voort in wakkerheid, bezield. 

Philip Roth1: ‘Toen ik een kind was…
keek ik naar een sneeuwstorm en vroeg
hoopvol: ‘Mamma, geloven we in de winter?’ 

1 Philip Roth: Amerikaanse schrijver (1933-2018)