U heeft het misschien wel uit de pers vernomen? Vorige maand deed de politie in Nigeria een inval tijdens een homohuwelijk en arresteerde de 200 aanwezigen. Een deel van de aanwezigen kon een excuus vinden (lees ‘een fikse omkoopsom ophoesten’), maar 67 van hen, waaronder het bruidspaar, zijn het haasje. Zij werden uitgebreid op de TV getoond aan de natie, zodat hun leven in het vervolg onmogelijk is. 
Ze verdwijnen waarschijnlijk voor zeven jaar achter de tralies. Want een homohuwelijk is een van de grootste zonden die je kunt begaan in Nigeria. Dat geldt ook voor de aanwezigen bij zo’n ceremonie. Je verstand staat stil als je zoiets leest. In landen als Oeganda, Tanzania en Zimbabwe is het niet veel beter gesteld. Meestal worden homoseksuele mensen in een heterohuwelijk gedwongen en moeten vervolgens leven als ‘straight by day, gay by night’. 

Een gastvrije kerk
Ik ben lid van de Holy Trinity jezuïetenparochie in de oude binnenstad van Johannesburg, waar 60% van de kerkgangers uit vluchtelingen uit andere Afrikaanse landen bestaat. Veertien jaar geleden liep ik daar tegen een vluchteling uit Zimbabwe aan die mij vertelde een ‘rent boy’ (mannelijke prostituee) te zijn. Hij nam me mee naar zijn kamer waar hij met vier Zimbabwaanse collega’s samenwoonde. Een vreselijke armoede en uitzichtloosheid. 
Ik ging naar onze parochiepriester father Russel, om verslag te doen van deze ervaring en ik stelde hem voor om onder de vlag van ‘Social Apostolate’ een LGBTI-groep in de parochie op te richten voor deze mensen. Daar stemde hij mee in, op voorwaarde dat ik de groep zou leiden, zitting zou nemen in de parochieraad om verslag te doen van het reilen en zeilen van deze groep en dat de groep ook ‘zichtbaar’ zou zijn in de parochie om parochianen meer bekend te maken met het fenomeen homoseksualiteit . En ook om de parochianen uit te dagen een ‘welcoming church’, een gastvrije kerk te zijn ook voor deze groep.
Folders werden gedrukt en de bijeenkomsten werden aangekondigd. Dat leverde bij tijd en wijle klaagzangen op van parochianen uit homofobe landen zoals Nigeria, Zimbabwe en Kameroen. Maar we gingen door. Een katholieke Zimbabwaanse gayactivist werd leider van de groep en ik penningmeester; en we gingen groeien en bloeien. 

Vruchten
We bestaan nu 14 jaar en hebben honderden gayvluchtelingen opgevangen: katholiek, horende bij de Pinksterkerk, moslim of niet verbonden aan een kerk of geloofsgemeenschap. We hebben talloze mensen geholpen zichzelf te accepteren, te begrijpen dat je als gay ook een plaats in de kerk mag hebben en gelovig mag zijn. 
We hebben heel veel mensen van voedsel voorzien als ze hongerig waren, naar een afkickkliniek gebracht als ze verslaafd waren, aan verblijfsvergunningen geholpen als ze niet gedocumenteerd waren en naar een opleiding gestuurd, zodat ze werk zouden kunnen krijgen. Ik kan er een heel Gerardus Magazine over vol schrijven. 
We werden lid van de internationale katholieke paraplu-organisatie ‘Rainbow Catholics’, waar 33 katholieke LGBTI-organisaties uit de hele wereld lid van zijn. Sinds drie jaar hebben we een LGBTI-groep in Biafra, Nigeria opgericht, die nu 60 leden heeft en ondergronds moet werken.

Safehouse
Momenteel voeren we een actie ‘Gay in Nood’ om een zogenaamd ‘safehouse’ op te richten zowel in Johannesburg als in Biafra. Talloze vrouwen en mannen worden door hun familie op straat gezet. En een safehouse biedt ze tijdelijk onderdak en rehabilitatie. 
In Johannesburg draait ons safehouse al en we hebben er vluchtelingen uit Oeganda, Nigeria en Zimbabwe tijdelijk gehuisvest, in Biafra hopen we het safehouse in 2024 van de grond te krijgen. We proberen te doen wat paus Franciscus ons voorhoudt: ’De kerk moet een veldhospitaal’ zijn.