Wanneer ik aanbel, wordt open gedaan door een vitale dame. Zij laat mij binnen in een gezellig en warm huis met veel mooi houtwerk. 
Mevrouw Ursula Odink is geboren in Mäntä in West-Finland. Het is geen grote stad, maar een gemeente met enkele duizenden inwoners. Haar vader was papieringenieur in de papierfabriek van Mäntä. Door de rijke bebossing is hout een belangrijk exportartikel van Finland. 

Van de ene naar de andere papierfabriek
Ursula, die apotheker van beroep was, werkte niet alleen in Finland, maar ook in Ierland en Duitsland. In München leerde zij Dirk Odink kennen, een jongeman geboren in het Nederlandse Haaksbergen. Dirk was in München waar hij de opleiding voor papieringenieur volgde. In 1968 trouwen ze en zij vestigen zich in Eerbeek, omdat haar man een baan kreeg in de papierfabriek in Eerbeek. Dit dorp ligt in de ‘bijbelgordel’ dat bekend staat om een orthodox christendom.
Hoewel Ursula snel goede relaties kreeg met haar dorpsgenoten had zij als liberale Finse soms moeite met hun strenge levensvisie. De mensen waren wel vriendelijk, maar wisten de Evangelisch Lutherse levenslustige en liberale Finse ook niet echt goed te plaatsen. 
Na enkele jaren verhuisden Ursula en Dirk naar Neede in de Achterhoek. In 1969 kreeg zij een gezonde tweeling: Lars en Inge. Toen Dirk een baan kreeg in de papierfabriek in Maastricht zochten zij woonruimte in de omgeving. Zo kwamen zij in het dorp Mheer in het Limburgse Heuvelland. Het was 1978. Het dorp had veel ruimte en was rustig en natuurrijk. Dat sprak hen aan. 

Bridgen met de vriendinnen 
Spoedig raakte Ursula bevriend met een aantal dorpsgenoten. Ze wilde graag aan de slag als apotheker. Haar diverse sollicitaties ketsten steeds af op haar Finse, en in Nederland nog niet erkende, opleiding. De EU bestond nog niet. Ze bood diverse apothekers aan om als apothekersassistente te werken, maar vond nergens gehoor. Zo moest zij haar carrière als apotheker voortijdig afsluiten. 
Dat was verdrietig voor haar, maar ze bleef niet bij de pakken neerzitten. Ze besloot seizoenswerk te doen in de aardbeienteelt. Omdat haar man vanwege zijn werk regelmatig in het buitenlandse verbleef, was zij vaak alleen thuis met de kinderen. Toch voelde zij zich niet eenzaam. 
Zij had goed Nederlands leren spreken en lezen, omdat zij via een buurman boeken van de MAVO kreeg en min of meer zichzelf Nederlands leerde. Zij is taalvaardig en leest graag Nederlandse literatuur. Haar dorpsgenoten waardeerden haar en zij had veel vriendinnen. Ze bezoeken elkaar, wandelen en bridgen. Ursula, die 79 jaar is, is vitaal, gastvrij en reislustig. 
In 2015 overleed Dirk. Een grote slag, maar Ursula pakte de draad weer op. Zij besloot te blijven wonen in haar gezellige huis op de heuvel. Zij krijgt vaak bezoek van haar zoon Lars die in Luxemburg woont en dochter Inge die Brussel als woonplaats heeft gekozen en voor de EU werkt. Zij heeft twee kleinkinderen, Carlotta en Mathijs. Ook heeft zij een broer in Zweden en een zus in Duitsland. Een internationaal verspreide familie die hechte banden onderhoudt en ook regelmatig komt logeren.

Een sauna in huis
Wanneer ik haar vraag wat ze apart vindt aan Nederlanders vertelt ze hoe ze aanvankelijk moest wennen aan het feit dat ze, toen ze pas getrouwd was, haar schoonouders elke ochtend en elke avond een omhelzing van haar verwachtten. Dat is heel ‘on-Fins’. Finnen zijn – zeker wanneer ze je nog niet goed kennen – afstandelijk. Zo ga je in een bus niet naast een vreemde zitten, maar wel naast een vriendin of dorpsgenoot. 
Net als de meeste Finnen heeft zij een sauna in huis. Finland kent zes miljoen inwoners en drie miljoen sauna’s, dus dat is heel gewoon en het behoort tot de eerste levensbehoeften. Ook heeft zij nog steeds een kleine woning in de natuur in Finland waar zij elk jaar en soms vaker met haar kinderen en twee kleinkinderen, naar toe gaat. Zo blijft zij verbonden met het land waar zij vandaan is gekomen. Zou zij terug willen naar Finland? ‘Nee, beslist niet’, zegt ze. ‘Ik heb hier veel vrienden en vriendinnen. Ik wil nooit meer weg uit dit dorp en als het mij gegeven is ook niet uit dit huis. Hier ben ik thuis’.
Heeft zij nog een advies voor Nederlanders die zich willen gaan vestigen in het mooie natuurrijke Finland? ‘Ja, wacht af. Leer de mensen eerst kennen en ga niet te snel op hen af. Finnen zijn heel vriendelijk, maar zeker in het begin wat terughoudend. Ze kijken eerst de kat uit de boom’.