Hoe mooi is het als de lichtjes
stralen bij de krib waarin het Kind
van Vrede ligt – luisterrijk feest.  

 

Hoe wijs is het als we omzien 
naar de kwetsbaarheid van Hem,
in vol besef dat alle leven broos is.

 

Hoe waar is het als we bevatten 
dat ons wezen ligt verankerd in 
het kind dat we zelf zijn geweest.

 

Hoe rijk is het als we geloven dat
ons kindschap in God niet vergaat,
geborgen als we zijn in Emanuel.

 

‘In het begin was het Woord, 
het Woord was bij God 
en het Woord was God.

 

Het was in het begin bij God,
alles is erdoor ontstaan en zonder dit 
is niets ontstaan van wat bestaat.

 

In het Woord was leven
en het leven was
het licht voor de mensen.

 

Het licht schijnt in de duisternis
en de duisternis heeft het niet
in haar macht gekregen.’ 

 

(Johannes 1,1-5. NBV)

 

---

In Memoriam Ine Verhoeven

Deze laatste ‘Gerardus’ van dit jaar was al bijna naar de drukker, toen we het droevige nieuws vernamen, dat op zaterdag 6 november j.l. na enkele dagen ziekbed Ine Verhoeven is overleden. 
Zij is 78 jaar geworden. Vanaf 1992, dus dertig jaar lang, was haar naam als dichteres verbonden met dit blad, samen met die van pater Frans Boddeke. Zij deelden hun liefde voor religieuze poëzie en trokken met elkaar op als ‘dichtersduo’ onder de uitgeversnaam VerBod (Verhoeven-
Boddeke). Om beurten schreven zij poëtische bijdragen in bijna elke uitgave van dit blad. Toen pater Boddeke in 2018 overleed, ging Ine daarmee verder.
Ze was er verguld mee, dat we haar bijdragen plaatsten onder de titel: ‘Dichter bij het leven’. Velen hebben haar gedichten ook zo ervaren: ze brachten ons dichter bij de wezenlijke vragen van het leven, maar ook dichter bij God, de grond van ons bestaan. Haar bijdragen sloten aan bij het ritme van het kerkelijk jaar en de jaargetijden. Onlangs nog opende ik op een mistige herfstdag een vergadering met ‘Mistzicht’ uit het toen laatste Gerardus Magazine. 
Aan het leven van onze ‘dichteres bij het leven’ is een einde gekomen. Althans lijfelijk. Haar eigen gedichten mogen ons en de nabestaanden  tot troost en bemoediging zijn: ze spreken immers van het vertrouwen dat we ook na dit leven in Goede Handen zijn…

We zullen de rubriek ‘Dichter bij het leven’ voortzetten. Naast andere dichters en dichteressen zullen we regelmatig een gedicht opnemen uit haar rijke nalatenschap, neergelegd in haar dichtbundels.

n Memoriam Ine Verhoeven
 
Deze laatste ‘Gerardus’ van dit jaar was al bijna naar de drukker, toen we het droevige nieuws vernamen, dat op zaterdag 6 november j.l. na enkele dagen ziekbed Ine Verhoeven is overleden. 
Zij is 78 jaar geworden. Vanaf 1992, dus dertig jaar lang, was haar naam als dichteres verbonden met dit blad, samen met die van pater Frans Boddeke. Zij deelden hun liefde voor religieuze poëzie en trokken met elkaar op als ‘dichtersduo’ onder de uitgeversnaam VerBod (Verhoeven-
Boddeke). Om beurten schreven zij poëtische bijdragen in bijna elke uitgave van dit blad. Toen pater Boddeke in 2018 overleed, ging Ine daarmee verder.
Ze was er verguld mee, dat we haar bijdragen plaatsten onder de titel: ‘Dichter bij het leven’. Velen hebben haar gedichten ook zo ervaren: ze brachten ons dichter bij de wezenlijke vragen van het leven, maar ook dichter bij God, de grond van ons bestaan. Haar bijdragen sloten aan bij het ritme van het kerkelijk jaar en de jaargetijden. Onlangs nog opende ik op een mistige herfstdag een vergadering met ‘Mistzicht’ uit het toen laatste Gerardus Magazine. 
Aan het leven van onze ‘dichteres bij het leven’ is een einde gekomen. Althans lijfelijk. Haar eigen gedichten mogen ons en de nabestaanden  tot troost en bemoediging zijn: ze spreken immers van het vertrouwen dat we ook na dit leven in Goede Handen zijn…

We zullen de rubriek ‘Dichter bij het leven’ voortzetten. Naast andere dichters en dichteressen zullen we regelmatig een gedicht opnemen uit haar rijke nalatenschap, neergelegd in haar dichtbundels.

 

Redactie