Ik bezoek Luc Herbots in de statige ‘dekenij’ van Genk (B). Hij was deken van Maasmechelen, maar   twee jaar geleden is dat dekenaat opgegaan in een groter geheel en hij woont nu in de voormalige mijnstad .“Genk ligt te midden van uitgestrekte bossen, ooit aangelegd om in hout te voorzien voor met name de mijngangen. Ik wandel van hier direct de natuur in.” Voor de 58-jarige parochiepriester is wandelen een levensbehoefte “om mijn hoofd leeg te maken”. Hij heeft dat tot deel van zijn pastorale werk kunnen maken. Ik ontmoette de ‘pelgrimspastor’ in 2017, het jaar waarin Bisdom Hasselt 50 jaar bestond. Luc organiseerde allerlei pelgrimsevenementen, waaronder een achtdaagse voettocht van Hasselt naar Aken, met een eigen kookploeg en minibusjes zodat niet iedereen alle kilometers hoefde te lopen. Het gezelschap van volwassenen en jonge gezinnen deed ook Wittem aan. Ik hoorde  toen ook van pelgrimstochten met jongeren. Alle reden om nader kennis te maken. 

 

Luc, hoe ben je in het pelgrimspastoraat verzeild geraakt?
“Ik wil eerst graag vertellen dat ik aan het eind van mijn priesteropleiding stage deed bij de jullie welbekende pater André Schotsmans, die toen pastoor was in Sint-Truiden en later rector van Wittem. Na de wijding in 1988 stuurde de bisschop mij voor studie naar Rome. In die twee jaar kwam ik in Assisi in contact met franciscanen die daar het pelgrimeren oppakten als een creatieve vorm van jongerenpastoraat. Na Rome werd ik kapelaan in Tongeren; jongerenwerk was toen je hoofdtaak. Ik deed meteen wat ik in Assisi zag, en organiseerde pelgrimstochten met jongeren. In 1991 ben ik met 35 jongeren rond Assisi gaan stappen; drie jaar later volgde een stuk van de Camino naar Santiago de Compostela en in 1995 zelfs een pelgrimstocht door het H.Land. Vanaf 1996 organiseerden we deze pelgrimstochten voor het ganse bisdom.”

Was dat voor jou vakantie, of pastoraal werk?
“Vaak werd gezegd: ‘de kapelaan gaat met jongeren op vakantie’. Maar ik heb er bij het bisdom voor gepleit om dat te erkennen als een volwaardige vorm van pastoraat. Dat is uiteindelijk ook gebeurd. Door met jongeren op pad te gaan, leer je ze goed kennen. Die tochten maakt bij jongeren veel los, ook aan diepgang. Ze vroegen bijvoorbeeld zelf om in een achtdaagse een dagje ‘solowandelen’ in te lassen: een dag alléén op pad gaan. Ook het idee van een nachtwake ergens in een kapel sloeg aan. Ik dacht dat ze dat geen uur zouden volhouden, maar sommigen brachten urenlang in stilte door. Je moet jongeren niet onderschatten. Maar er moet wel een sfeer van vrijheid zijn, van even los zijn van alle drukte. We hebben eens een viering van verzoening gehouden. Daar gingen ze heel gretig op in. Met twee andere priesters hebben we uren doorgebracht met jongeren die uitvoerig hun verhaal kwamen doen over wat hun dwars zit in het leven. Zoiets gebeurt alleen in de sfeer van zo’n pelgrimstocht.”

 

Daar jongeren warm voor krijgen, kan ik me in Nederland niet voorstellen… 
“In Vlaanderen zijn 200.000 jongeren lid van een jeugdbeweging. Die band van jongeren onderling is een sterke basis. Vele van deze groepen hebben ook een sterke band met de parochie; dat geeft je als priester vele kansen! Het blijft natuurlijk een uitdaging om die band goed te verzorgen. 
In 2010 heb ik overigens de fakkel overgedragen aan de Dienst Jeugdpastoraat van het bisdom. De aandacht is gaan verbreden naar jeugd in het algemeen; naar ‘plussersgroepen’ bijvoorbeeld: jongeren die na het vormseltraject nog bij elkaar blijven komen.”

 

Wat het pelgrimeren betreft heb je je aandacht verlegd naar volwassenen…
“En naar gezinnen. De vrijwilligers die meegingen met de jongerentochten, vroegen: ‘Waarom niet zoiets voor óns? Zo kwamen er pelgrimsreizen voor gezinnen met kinderen. Met volwassenen gaan we met busjes naar Frankrijk en logeren in eenvoudige gîtes. Later kwamen er ook hotelreizen bij. Voor beide types is er veel belangstelling. Vanwege corona zoeken we het nu dichter bij huis. We ontdekten dat je bij jullie in het Heuvelland, met al die kapelletjes en devotieplekken, prachtige pelgrimswandelingen kunt maken. In juli is er een vijfdaagse voor volwassenen in een accommodatie vlakbij Wittem. Die is met 55 deelnemers nu al volgeboekt! En in augustus is er voor gezinnen een midweek in Noorbeek. We organiseren door het jaar ook dagwandelingen waaraan iedereen mee kan doen, omdat men kiezen kan tussen verschillende afstanden.”

 

Wat voor type mensen doen mee?
“Je hebt mensen die heel actief zijn in hun parochie en door willen groeien in hun geloof. Maar ook die in de eigen parochie ontgoocheld zijn afgehaakt; ook niet-kerkelijken. Het mooie van het pelgrimspastoraat is dat het een open en vrij aanbod is en het zoekende karakter trekt nieuwe mensen. Pelgrimeren stimuleert de ontmoeting en helpt mensen om meer voeling te krijgen met hun innerlijke kern en roept het religieuze in de mens wakker.”

 

Meer informatie is te vinden op: www.pelgrimswandelingen.be