Op een avond in januari heb ik afgesproken met Bram Bats, een 20-jarige student uit Enschede. Ik ken Bram al sinds hij een kleuter was. Want al jaren komt hij in het voorjaar met zijn ouders en zusje een week op vakantie in Zuid-Limburg. Bijna altijd logeren ze dan in een huisje in de heuvels tegenover Klooster Wittem.

“Dat zijn altijd heerlijke vakanties”, vertelt Bram. “Tijdens onze andere gezinsvakanties doen we meestal van alles - en dat is ook heel leuk - maar in Wittem kom ik altijd echt tot rust. Waar je ook fietst of wandelt, het is overal mooi. Ik zal binnenkort wel eens ophouden om met mijn ouders mee te gaan op vakantie, maar dat geldt alleen voor de zomervakantie. Naar Limburg blijf ik meegaan.”

 

Een semester Ierland
Afgelopen najaar studeerde Bram aan het ‘Trinity College’ een universiteit in Dublin. “Ik ben bezig met mijn derde studiejaar op de Universiteit Twente in Enschede en dan word je geacht een half jaar ‘iets anders’ te gaan doen, bijvoorbeeld studeren in het buitenland. Vanwege corona waren er niet zo veel mogelijkheden, maar Ierland, een van mijn voorkeuren, kon gelukkig wel. 

Helaas waren in september de coronaregels in Ierland strenger dan in Nederland. Hier konden studenten gewoon naar college, maar daar was alles online. Ik had dus de eerste twee maanden nauwelijks contact met mijn medestudenten. Jammer, want nieuwe mensen leren kennen, maakt studeren in het buitenland juist leuk. 

Ik ben toen maar vaak in de bibliotheek gaan werken, zodat ik tenminste de sfeer van een buitenlands universiteit meekreeg. En ik heb toch wel nieuwe mensen leren kennen, maar dan vooral in de studentenflat waar ik woonde. En in oktober kwamen er gelukkig versoepelingen, dus toen kon ik toch nog naar college.”

 

Waakzaam en dienstbaar
“Ik studeer ‘Technology and Liberal Arts and Sciences’, d.w.z. wiskunde en sociale en natuurwetenschappen. Heel breed dus. Ik koos die studie omdat er veel nadruk ligt op samenwerking in groepen bij het oplossen van problemen. En dat ligt mij wel. 

Inmiddels ben ik me gaan specialiseren in psychologie. Ik heb vorig jaar een onderzoekopdracht gedaan over ‘de invloed van intuïtie bij het werk van de politie’ en voor mijn bachelor-scriptie, waar ik binnenkort mee begin, zoek ik een onderwerp in dezelfde richting, want ik heb wel wat met de politie. 

Drie jaar geleden ben ik lid geweest van de ‘Jongerenraad van de Politie’. Dat was een landelijke raad van ca. 12 jongeren, waaraan de politie advies kon vragen over hun jongerenbeleid. Ze hebben bijvoorbeeld een keer advies gevraagd over het jongeren-vriendelijker maken van een arrestantencomplex. Daar worden mensen opgesloten direct nadat ze door de politie zijn opgepakt. Het zijn heel kale, onprettige cellen, wat voor jongeren best traumatisch kan zijn. Daarom zocht de politie naar aanpassingen. 

Maar we hadden het in de Raad bijvoorbeeld ook over het geweld tegen de politie. Ik heb in die Jongerenraad veel geleerd. Het werk is helaas nogal abrupt gestopt, door corona.

Ik zou straks best graag willen werken bij de politie. Op dit moment ligt die nogal onder vuur, maar voor mij is dat eigenlijk een extra reden om er te willen werken. Die discussie doet niets af aan de grote waarde van de politie voor de samenleving.

 

Hopen dat er wél eens iets gebeurt
Naast mijn studie zit ik bij de reddingsbrigade. Dat betekent veel sporten – vooral zwemmen, heel gezond dus – en tegelijk doe je ook nog wat nuttigs voor de maatschappij. Ieder jaar ga ik een week helpen bij de reddingsbrigade van Texel. Maar ik heb gelukkig nog nooit meegemaakt dat we serieus moesten uitrukken. Dat is het paradoxale bij een reddingsbrigade: je traint hard voor iets, waarvan je hoopt dat het nooit gebeurt. 

Eigenlijk zou ik wel willen dat er wél eens iets gebeurt, zodat ik mijn training een keer echt kan toepassen. Maar dan natuurlijk graag in een situatie waar het allemaal goed afloopt.

Die weekjes op Texel zijn sowieso altijd leuk. Je zit met de hele ploeg in een kampeerboerderij en de sfeer is er altijd heel goed. Reddingsbrigade-mensen zijn dienstbare mensen. Er is nooit discussie over corvee of zo. Iedereen steekt graag de handen uit de mouwen om anderen te helpen. Ik vind het fijn om daar bij te horen.”

 

Kaarsje
Ten slotte, je bent tijdens je vakanties in Limburg verschillende keren in Klooster Wittem geweest, waar dagelijks vele mensen een kaarsje opsteken. Voor wie of voor wat zou jij een kaarsje willen aansteken?
“Ik zou een kaarsje willen opsteken uit dankbaarheid voor het land en de omgeving waar ik ben geboren, de kansen die ik heb gekregen en het leven dat ik tot dusver heb mogen leiden. En tegelijk voor de mensen die zulk geluk niet hebben gehad, om hun het beste te wensen.”