Zoals ik u in de vorige aflevering vertelde, richtte ik in 2018 de Sister Mura Foundation op in een volkswijk van Johannesburg, Yeoville. Van de inwoners is maar liefst 80% migrant uit andere Afrikaanse landen. Onze stichting zet het werk voort van de Ierse zuster Mura, die 17 jaar lang de pionier was in de zorg voor deze verguisde migranten. 

Van begin af aan zette zuster Sylvia, de verpleegkundige van onze Sister Mura Stichting, ook een supportgroep op voor tiener-vluchtelingen met HIV. Deze groep telt 40 leden en komt maandelijks bij elkaar. De kids, tussen de 15-23 jaar oud, komen oorspronkelijk uit Zimbabwe, Congo, Zambia en Malawi. Zij zijn slachtoffer van de zogenaamde MTCT: de Mother To Child Transmission; d.w.z. dat ze bij de geboorte door hun moeder besmet raakten met HIV.

 

Opgroeien met HIV
Deze tieners gaan, vooral als ze adolescent worden, door een hel. Meestal vertellen hun moeders niet aan hun HIV+ kinderen, dat ze positief zijn. Want ze accepteren hun eigen situatie niet, en zijn als de dood voor roddel en stigmatisering. Een besmette vrouw wordt in zuidelijk Afrika gezien als een hoer. 

Als de tieners HIV-remmende medicijnen moeten slikken, wordt hen wijsgemaakt, dat de pillen tegen bronchitis zijn of om beter te kunnen presteren op school. Maar de waarheid komt toch vroeg of laat aan het licht; en dat leidt tot een vertrouwensbreuk. 

Ook zijn kinderen in de adolescentieleeftijd heel erg gevoelig voor wat groeps- en leeftijdgenoten van ze vinden. Ze zijn vaak vreselijk onzeker, denken dat ze de enige op de wereld zijn met het gevreesde HIV-virus die tot AIDS en de dood lijdt, en dat iedereen aan hun gezicht kan zien dat ze positief zijn. En ze willen op deze leeftijd experimenteren met relaties en mogelijk seks, maar deze ziekte snijdt ze daarbij de pas af.

 

Blandine uit Congo
Een van onze jongeren in deze situatie is de 17-jarige Blandine uit Congo. Haar ouders vluchtten vanuit Kinshasa naar Johannesburg in de hoop op een betere toekomst. Haar moeder is HIV+ en een straatventster zonder verblijfspapieren; haar vader was een alcoholist, die op 19 oktober j.l. stierf, waarschijnlijk ook aan AIDS. 

In de Congolese samenleving is HIV een ontzettend taboe. En Blandine kiest er tot nu toe voor om de kop in het zand te steken en geen HIV-remmende medicatie te slikken. Dat haar moeder geen vast inkomen heeft en van het ene gastgezin naar het andere zwerft, helpt ook niet mee. In september was het zo erg, dat Blandine een vuistgrote wond in haar onderlichaam kreeg waardoor ze niet meer kon zitten. Ze ging daarom niet meer naar school. 

Met name zuster Sylvia, onze verpleegkundige, Celestine, lid van het Congolese managementteam, en ikzelf deden wat we konden om Blandines moeder en Blandine zelf op andere gedachten te brengen. Dat leidde ertoe dat Blandine soms een paar weken HIV-remmers slikte en dan weer ermee stopte. We betaalden haar schoolgeld en probeerden haar weer in de klas te krijgen. 

Met wisselend succes probeerden we haar te motiveren om de bijeenkomsten van de teenagers-supportgroep te bezoeken. Tot overmaat van ramp overleed zeer onlangs, op eerste Kerstdag, de oom die haar na de dood van haar vader onderdak had geboden. Wij zitten nu met de handen in het haar: hoe nu verder? Want haar moeder is als het ware een zwerfkat, zonder veel verantwoordelijkheidsgevoel.

 

Hoop
Tja… Het lijden niet uit de weg gaan en Christus ontmoeten in de meest afgeschreven medemensen: dat is  soms een zware missie! 

We hopen toch op een goed en gelukkig Nieuwjaar voor Blandine. Want ze heeft   een goed stel hersens en zou ver kunnen komen als ze haar ziekte-situatie accepteert. We hopen dat ze over de ontkenning van haar HIV-status heen komt en dat we straks als Sister Mura Foundation een studie voor haar kunnen betalen. Maar voor het zover is, moet er nog heel wat gebeuren!

Wilt u weten wat onze stichting doet en hoe u die kunt ondersteunen: zie www.sistermurafoundation.org.za.